Homo moralitas w nurcie życia

Gdy spaceruję po pradawnym lesie Puszczy Białowieskiej czuję głęboką więź z całą różnorodnością istot tu żyjących. Puszcza z pierwotnością i naturalnością wszystkich procesów w niej zachodzących pozwala z łatwością poczuć się częścią szerszego nurtu życia, który tu płynie. Ale zarazem jej poraniona ludzką ręką część skłania do zadumy i refleksji nad naszą tożsamością. Nad życiem i śmiercią oraz nad wyborami, których dokonujemy.

O granicach – refleksje z Mazur*

Szerokie, niemal bezkresne przestrzenie łąk i pól. Obserwuję urzekającą panoramę wiejskiego krajobrazu. Przestrzeń styku dwóch światów: dzika natura lasów i błękitu nieba, z drugiej strony oswojona przyroda uprawnych pól, krów i ludzkich domostw.

Wędrówki z nurtem życia

Znam ludzi, którzy uwielbiają podróżować. Wyruszają na wyprawę w nieznane. W podróży poddają się intuicji, elastycznie dopasowują plany do tego, co przyniesie życie. Improwizują. Ich podróże owocują w spotkania z różnymi ludźmi, które chętnie potem opisują dzieląc się swoimi przygodami. Zawsze podziwiałam odwagę i otwartość takich osób. Słuchałam opowieści z dalekich krain, a dreszcze emocji przebiegały po całym moim ciele. Zazdrościłam im, choć po prawdzie mnie nigdy nie pociągały przygody na dalekich, egzotycznych lądach i wodach. Wiem, że współczesne dżungle nowoczesności z ruchliwością i krzykliwością wielkich metropolii, choć mają w sobie coś ekscytującego, nie są dla mnie. Ja wybieram las i łąkę, strumyk i jezioro. Wybieram bliskość, znane mi swojskie rejony.