Wędrówki z nurtem życia

Znam ludzi, którzy uwielbiają podróżować. Wyruszają na wyprawę w nieznane. W podróży poddają się intuicji, elastycznie dopasowują plany do tego, co przyniesie życie. Improwizują. Ich podróże owocują w spotkania z różnymi ludźmi, które chętnie potem opisują dzieląc się swoimi przygodami. Zawsze podziwiałam odwagę i otwartość takich osób. Słuchałam opowieści z dalekich krain, a dreszcze emocji przebiegały po całym moim ciele. Zazdrościłam im, choć po prawdzie mnie nigdy nie pociągały przygody na dalekich, egzotycznych lądach i wodach. Wiem, że współczesne dżungle nowoczesności z ruchliwością i krzykliwością wielkich metropolii, choć mają w sobie coś ekscytującego, nie są dla mnie. Ja wybieram las i łąkę, strumyk i jezioro. Wybieram bliskość, znane mi swojskie rejony.

Opowieść Starej Ropuchy czyli baśń o zimowym przesileniu

W samym środku prastarego lasu, który porastał rozległe wzniesienie, stało wiekowe drzewo. Moim domem było ciemne zagłębienie między korzeniami tego drzewa. Wilgotna jama kryła wszystkie tajemnice lasu, jego wstydliwe sekrety… Ale przede wszystkim była niezwykłym miejscem między jasnym, radosnym i pełnym życia światem na powierzchni a mrokiem budzącego trwogę świata podziemi. Stamtąd właśnie pochodzę, tam jest mój dom.

Wejść w życie całą sobą

Zobaczyć swój cień Fot. Anna Gierlińska

Cierpienie jest powszechne i dotyka każdego człowieka. To najpowszechniejsze ludzkie doświadczenie, któremu jednak niewielu potrafi sprostać. Ci, którzy mają dość odwagi i pokory potrafią przyjąć cierpienie takie, jakim jest: przyjąć przemijanie, choroby, starość i nieuchronną śmierć. Ale dla każdego jest to praca do wykonania, nie jest nam to dane naturalnie. Każdy musi sam się z tym zmierzyć, a to stanowi najważniejsze ludzkie wyzwanie.